Cumartesi (08.10.2011) sabah sattlerinde haber aldım...perşembe günü kardeşim Arzu "abi dayımın durumu iyi değil" demişti...ben de o sıra İstanbulda sınav ve hastene ile cebelleşiyordum...

Hasılı kelam nerde ise son görüşmemiz üzerinden beş yıl geçmişti, zaman işte böyle zalim "bir şey" ama aynı zamanda o derece de bize unutulanları da acı bir şamarla hatırlatan bir şey...

Yıl 1974 Kıbrıs Barış Hareketi sırası, karadağın arkasından kızıl ufuktan Türk jetlerinin bomba sesleri hatırımda kalmış 6 yaşındaki çocuk benliğimde bir de o  aydınlık yüzlü koca adam...siyah kalın çerçeveli gözlükleri ve bana uzatılan kahverengi kaplı defter ile siyah kurşun kalem..."al bakalım yeğenim hadi yaz bakalım, bak bu "E" harfi" ve ben üç yatay çizgi yerine 5-6 yatay çizgi ile bir "E" harfi kondurmuşum deftere hafiçe titrek çizgilerle...ardından bir kahkaha aydınlık yüzlü koca adamdan...elime ilmin ilk ışığını tutuşturan adam ve elinde bir gazete ve okuyor oradan Kıbrıs ve Türk jetlerini...belki kendisi bile tahmin etmemiştir bu küçük bendeki okuma hevesi ve vatan sevgisi temellerini ne kadar sağlam attığını...ama farketmez ok yaydan çıkmış ve hedefe doğru emin bir şekilde halâ ilerlemektedir...o küçük çocuk bu gün o yolda ilerlerken sakallarına ak düşmüştür artık...ve...ve o koca aydınlık yüzlü adam son yolculukta bu ak sakallı yeğeninin ellerinden  hafifçe kayarak toprağa yaslanmıştır...

O  aydınlık yüzlü koca adam...bilge insan... dayımız  "Mustafa YALÇIN" mutlak yola doğru karadağın üstünden uçmağa vardı...her fani gibi oda yalnız bu yolculukta...Dayım ruhun şad mekanın cennet olsun...

Bazı anlar vardır asla unutulmaz ve bazı insanlar vardır belki uzun yıllar görmeyiz...ama her zaman yüreğimizde saygın bir yeri vardır...ve sonsuz yolculuğa çıkışlarında bile hepimize adeta bir ders verir...ben kendi adıma o dersi aldım ve anladım...Dayım şu çocuğa akıl penceresini açanlardansın ve şu ak sakkallı "çocuğa" da yürek penceresini hatırlatansın...

ALLAH rahmet eylesin...

 "EL FATİHA"